De eerste bundel die ik las, was Bodemwater, later las ik de bundel Naseizoen. Toen werd ik voor het eerst  gegrepen door haar gedichten. Ze gingen over bomen in de herfst en, zo goed als onzichtbaar, ook over haarzelf. Het is net zo bij haar haiku. Ze zijn honderd procent zen, maar daaronder zit, alleen voelbaar, een extra laag, een gloed, een emotie. De poëzie van Inge Lievaart leeft, je hoort haar adem. Dat is het: zij schreef woorden die leven, nog steeds.

Leendert Torn